Projectleider Zoë heeft het over Onze Familie in Leeuwarden, een project voor nieuwkomers die graag Nederlanders willen ontmoeten en willen meedoen met sociale- en culturele activiteiten. “Het bestaat uit drie onderdelen. Onze huiskamer Sedrana is een gezellige plek waar iedereen kan binnenlopen. Daarnaast zijn er maandelijkse MeetUps: ontmoetingsavonden met wisselende thema’s. Ons maatjesproject is het derde onderdeel, mensen die graag een-op-eencontact willen kunnen daaraan meedoen.”
Het initiatief is ontstaan vanuit een overleg met verschillende maatschappelijke organisaties. “In Leeuwarden zijn veel initiatieven die iets doen voor nieuwkomers. We hebben gekeken wat er miste. Van de gemeente hoorden we dat het voor nieuwkomers best lastig is om aan te haken bij Nederlandse Leeuwarders. Dit kregen we ook te horen van de nieuwkomers. Toen zijn we ons plan gaan schrijven.”
Zoë vindt het belangrijk om bij de voorbereiding al direct de doelgroep te betrekken. “Zij kunnen jou vertellen wat ze nodig hebben. Ook brengt het je af en toe terug naar de realiteit. Je kunt van alles bedenken, maar soms blijkt dat sommige dingen heel anders zijn. Toen wij de naam Sedrana wilden gebruiken voor de huiskamer, zagen we allemaal beren op de weg. Het is Eritrees voor familie. We wilden andere mensen niet tegen het hoofd stoten, maar iedereen vond het gelijk mooi.”
Mond-tot-mondreclame van enthousiaste deelnemers
Er is nu volop bedrijvigheid in Sedrana, maar in het begin wist Zoë niet hoe ze nieuwkomers én Nederlanders moesten bereiken. “Dat hebben we opgelost door onze verwachtingen bij te stellen en klein te beginnen. We hadden een klein groepje en dat was prima. We gingen ervanuit dat het vanzelf zou groeien. De beste manier om anderen enthousiast te maken is door mond-tot-mondreclame van enthousiaste deelnemers. En het werkt. Denk dus groot, maar begin klein.”
Ook het vrijwilligersteam groeit. “Ze horen over ons en komen dan kijken wat ze kunnen betekenen. Ook zijn er bezoekers die vrijwilliger worden. Een vrouw kwam hier en zag dat het mogelijk is om hier te eten. Zij houdt van koken en doet dat nu twee dagen in de week bij ons.” Om vrijwilligers te behouden is het belangrijk waardering uit te spreken en mensen verantwoordelijkheid te geven. “Er is bij ons geen verschil tussen beroepskrachten en vrijwilligers. Ik sta als projectleider ook de afwas te doen. En we doen leuke dingen met elkaar. Dat is heel belangrijk. We zijn echt een team.”
Ook krijgen de vrijwilligers voor hun inzet veel terug, zegt Zoë. “Mijn eigen leven is ook veel rijker geworden. De verbinding tussen alle culturen is fantastisch. We respecteren iedereen. En het is zo mooi om te zien dat we allemaal mens zijn en dezelfde dingen leuk vinden. Een groepje mannen van bijna zeventig jaar, afkomstig uit Eritrea, komt hier iedere week om een uurtje taalspelletjes te doen. Daarna gaan ze sjoelen. Dat is toch prachtig? Zij lieten ons weer kennismaken met een heel oud Eritrees bordspel. Zo leren we van elkaar.”
Op je handen zitten
Volgens Zoë hebben nieuwkomers nu meer het gevoel dat ze ertoe doen. “Sommigen kwamen heel afwachtend binnen en durfden nog niet goed Nederlands te praten. Als ik ze nu zie, voelen ze zich thuis. Ze helpen mee. Wij organiseren activiteiten, zoals sport-en spelmiddagen en samen eten. Vaak wordt ook spontaan de gitaar gepakt. En buiten ons om gebeurt ook van alles. Ze vieren verjaardagen, gaan met mooi weer nog even naar een terras. Er ontstaan echt vriendschappen.”
“Wat ik eerder had willen weten? Het is oké om af en toe op je handen te zitten. Soms moet je dingen laten gebeuren, want dan ontstaan er juist hele mooie spontane momenten. We zijn geneigd om ons programma best wel vol te plannen, maar als er even niets te doen is, ontstaan juist mooie gesprekken. Of iemand pakt een gitaar en mensen gaan spontaan samen muziek maken. Samen zijn is al genoeg.”
