‘Op de tuin kreeg ik weer het gevoel dat ik ertoe doe’

“Door mijn werk in de hulpverlening had ik veel stress. Op een gegeven moment was het te veel. Op de tuin kwam ik in aanraking met mensen die heel andere dingen belangrijk vonden. De ruimte en vrijheid vind ik heerlijk. Je mag er zijn wie je bent. Niets moet, alles mag.”

Initiatiefnemer Frans: “En dat is precies wat we willen. Wat wij doen is niet vooraf vastgelegd. Het is een optelsom van wat de mensen hier zelf willen doen. We laten ons graag verrassen. Dat geldt ook voor de publieksactiviteiten. Het mooiste is altijd wat je zelf niet verzint. We letten er wel op dat er zoveel mogelijk verschillende dingen gebeuren, om een zo breed mogelijk publiek te trekken. Van alle leeftijden, alle gezindten en alle kleuren. Iedereen is welkom. ” 

Iets anders doen

Frans en zijn partner werken allebei veel achter de computer. Jaren geleden wilden ze er iets anders naast doen, liefst in de buitenlucht. Een verlaten tuincentrum was het begin van hun avontuur. Frans: “We begonnen met opruimen en planten selecteren. Er kwamen vanzelf mensen bij. Ze fietsten per toeval langs en vroegen wat we deden en of ze konden meehelpen. Zo is het eigenlijk begonnen. We deden alles op gevoel, maar groeiden vanzelf.” Hun initiatief kwam gestaag van de grond. “In 2013 wonnen we twee grote prijzen en beschikten opeens over 70.000 euro. Geld genoeg voor stevige plannen.”

Maar een gedwongen verhuizing gooide roet in het eten. “De verhuizing naar het Westpark bleek achteraf een ‘blessing in disguise’. Hier is het buitengevoel veel sterker en zeker met het park erbij hebben we veel meer ruimte. Een verlaten plek, die door onze komst tot bloei komt. In ons kielzog kwam er een voedselbos, een zelfoogsttuin en zijn er nu 24 tiny houses. Met financiële hulp van onder meer het Oranje Fonds bouwden we met stro en leem ons hoofdgebouw. Er hielpen honderd vrijwilligers mee. De investering vanuit het fonds betaalt zich inmiddels dubbel terug. We hebben met veel plezier deelgenomen aan Groen Dichterbij, een programma van het Oranje Fonds. Super, hoe het Oranje Fonds met ons meedacht, echt een stimulans.”

Naar elkaar omkijken

Inmiddels kweekt TuinindeStad zonder gif vaste planten voor de verkoop. Ook verhuren ze kerstbomen die herplant worden. Verder vinden er tal van bijeenkomsten plaats in het gebouw, kunnen mensen er kamperen en leven kinderen zich uit op het speelterrein met wilgendoolhof. “Door dingen samen te doen, leer je elkaar kennen. Dat is het achterliggende idee: niet kletsen, maar samen aan de slag. Samen kan je meer dan je in je eentje ooit had kunnen bedenken. We houden deze plek met z’n allen in stand.” Tony: “Ja, we waarderen wat iedereen doet. We kijken naar elkaar om en hebben samen veel lol. Tijdens mijn burn-out kreeg ik op de tuin weer het gevoel dat ik ertoe doe. Alles wat je doet hoeft niet groots te zijn. Je bent belangrijk op het moment dat je de dingen kunt doen die je wil.” 

“Ik vind het heel mooi als mensen hier komen en verbaasd zijn over wat er allemaal gebeurt. Dat ze zeggen dat ze het prachtig vinden en ervan genieten. Dan ben ik wel trots dat ik daar onderdeel van ben.” Het enthousiasme van Frans werkt aanstekelijk. Tony: “Als ik aan hem denk, denk ik aan plezier en vrijheid. Hij vindt alles leuk. Hij wil dat dit een mooie plek is voor iedereen. Het is heel leuk dat het lukt om iedereen samen te brengen.” 

Frans: “Zo was onze buurman bezig met een opleiding tot imker. Zijn bijenkast staat bij ons. Nu hebben we onze eigen honing. Een jongen die vanuit zijn kleine kamer kookte voor studenten doet dat nu in onze grote keuken. Tijdens corona werden we een picknickplek voor Afghaanse mannen. Een aantal Surinaamse mannen was onder de indruk van de gladde vloer in ons gebouw, perfect om op te dansen. Opeens was er een salsa-avond. Ik had dat nooit zelf bedacht.”

“Het is een plek waar we iedereen proberen te zien en waarderen, met al zijn eigenaardigheden. Je hoeft nergens aan te voldoen, je bent goed genoeg zoals je bent. Natuurlijk hoop ik dat het bijdraagt aan een meer ontspannen en meer betrokken samenleving. Het heeft mijn leven in ieder geval verrijkt. Veel mensen leven in een bubbel van gelijkgestemden, familie, vrienden en collega’s. Hier kom je mensen van allerlei slag tegen, de ‘perfect stranger’. Een leven zonder TuinindeStad kan ik me niet meer voorstellen.”